Sinds september/oktober 2017 heb ik last van mijn lijf.
Omdat ik vooral met mijn lijf werk als (kinder)yogadocent/coach, is dat lastig en vaak ook vermoeiend. In eerste instantie was ik overtuigd dat ik in de overgang was, ik was tenslotte 48, dus geen rare gedachte. Maar na het einde van het seizoen, eind juni 2018 ben ik met steeds heftigere klachten toch het medische circuit ingestapt.
Na de huisarts kwam ik bij de neuroloog terecht, want ik had heel veel last van mijn nek naast de enorme vermoeidheid en spierpijnen en had zo nu en dan tintelingen en een slepend linker been.
Er blijkt een nekstenose te zijn, maar die was nog niet van een dusdanige mate dat ik er zoveel last van zou hebben. We gaan verder onderzoeken, maar ik ga eerst een maand met mijn gezin op vakantie.
Tijdens deze vakantie ben ik alleen maar ziek, doet mijn linkerbeen steeds vreemder, net als mijn voeten en mijn tenen. Mijn linkerknie doet pijn en er is een verkleuring in mijn knieholte die steeds groter wordt. Ik krijg een oogontsteking aan beide ogen en van de vier weken lijk ik wel drie weken op bed te liggen.
Terug in Nederland komen de bloedonderzoeken, MRI en is de neuroloog vastberaden om erachter te komen wat er aan de hand is. Ik voel me alleen maar slechter, loop moeilijk en besluit mijn nieuwe seizoen een maand uit te stellen. We starten pas 1 oktober weer met alle yogagroepen.
In oktober word voor het eerst de ziekte van Lyme genoemd en start ik een antibiotica kuur van 4 weken. Helaas geen resultaat. Ik word ook doorgestuurd naar de internist, nog meer onderzoeken, maar ook geen resultaat en dus geen diagnose.
Op 3 januari 2019 heb ik mijn laatste contact met de internist waarin ze mij heel veel succes wenst en hoopt dat ik me snel beter ga voelen en dat ik altijd pijnstilling kan krijgen als het niet gaat. Er is wel de borrelia bacterie in mijn bloed gevonden, maar we noemen het geen Lyme. Ik kan me onder de vage, chronische zieken scharen.
Over dit proces gaan de blogs Yogajuffie met Lymelijf.
Geef een reactie