Column; Niet goed genoeg

In september 2023 mocht mijn column gepubliceerd worden in het magazine Indah.
Thema was Identiteit.

Niet goed genoeg

Iedere zondag kwam de hele familie bij ons thuis. Mijn moeder kookte, er werd Pentol gespeeld, domino met papierenkaartjes. Als het etenstijd was, en dat leek bij ons de hele dag wel door te gaan, kon je een bord opscheppen in de keuken en dan vond je ergens een plek waar je je eten ging opeten.

Mijn vader was een man van de oude stempel. Behoorlijk strikt, zijn wil was wet, zwart was zwart, wit was wit en grijs bestond in zijn ogen niet. Ik had enorm respect voor hem, maar was eigenlijk ook wel een beetje bang voor hem.
Hij vond het heel belangrijk dat mijn zusje en ik het goed zouden doen op school, in ieder geval zo goed dat we niet onder zouden doen voor de Nederlandse kinderen. Mijn zusje en ik kregen allebei een heel gemiddeld schooladvies en liepen rustig onze schoolcarrière door. Geen hoogvliegers, maar we kwamen er wel.

Maar toch bleven zijn woorden mij altijd achtervolgen: ‘Zorg dat je het net zo goed of liever beter doet dan de Nederlandse kinderen.’
Zelfs na mijn schooltijd echode dit in mijn hoofd door. Het gaf mij het gevoel dat ik eigenlijk niet goed genoeg was. Dat ik harder moest lopen om hetzelfde te behalen als mijn klasgenoten. Dat ik hem teleurstelde als ik niet beter was dan de rest. En nu was ik geen hoogvlieger op school en al helemaal niet in de bêta vakken en ik werd er alleen maar onzekerder door.

Ondertussen was ik ook in de pubertijd beland en die ging bij mij iets trager dan bij mijn vriendinnen. Iedereen werd groter, kregen meer rondingen en werden jonge vrouwen, en bij mij gebeurde er niets.
Ik bleef steken op een lengte van 1.58 meter, ik bleef maar wachten tot ik van een AA naar een echt BH kon en het leek me ook wel eens leuk om eruit te zien als een vrouw in plaats van een meisje. Komt wel goed, zei mijn moeder, de meiden in je klas zijn gewoon wat sneller en de Nederlandse meisjes worden ook gewoon groter. Balen zeg die Indische achtergrond, dacht ik, er gebeurt helemaal niets bij mij en zo kom ik natuurlijk ook nooit aan een vriendje!

Die stomme onzekerheid over mijn lijf, mijn gladde Aziatische haar waar je niets mee kon en waar elk leuk lintje zo uitgleed, mijn spleetogen waar je met geen mogelijkheid mooie ronde ogen mee kan maken, mijn veel te korte lengte en het voor mijn gevoel falen in mijn schoolprestaties zorgde voor mij naar een verlangen om blond te zijn met blauwe ogen. Ik was er van overtuigd dat het leven dan beter was

Gelukkig werd ik ouder en vooral iets wijzer en ging ik mijn Indische kant steeds mooier vinden en omarmen en werd er ook steeds trotser op. Ik zou mijn donkere of inmiddels grijze haren, en mijn bruine amandelvormige ogen nooit meer verloochenen. Ik ben een Indisch meisje, en met het ouder worden steeds blijer en trotser op mijn afkomst.