Tijdens mijn ochtendwandeling met mijn hondje vanochtend om 8 uur gebeurde er iets heel bijzonders.
Ik liep samen met mijn jongste zoon van 4 achter ons huis langs, een stukje het park in richting het water en was aan het genieten van het mistige donker en ontwakende licht wat door de mist probeerde te komen. Met al die kale bomen is dat een heel bijzonder, stil plaatje. Ik zou het vroeger wat spannend en spookachtig vinden, nu vind ik het vooral heel stil en mooi. Zoals wel vaker tijdens mijn wandelingen wil ik graag mooie plaatjes vastleggen op een foto en nu pakte ik weer mijn telefoon en maakte twee foto’s, zonder flits, licht of maan. Vol verbazing keek ik naar mijn gemaakte foto’s. Daar stond een heel ander beeld op dan dat ik om mij heen zag! Lichtstralen, lichtbollen en vooral het gevoel dat het druk was. En als ik niet op mijn telefoon naar de foto keek, maar om mij heen was het donker en stil.
Ondertussen liepen we een stukje door en waren we bij het water aangekomen en daar voelde ik het. Het was druk. De sluiers waren dun en wie of wat het ook was, er was veel aanwezig. Terwijl ik over het water keek en bleef voelen wat er was, zei mijn zoontje op zijn fietsje naast mij: ‘Mamma, het is een beetje spookachtig he?’ Een kriebel door mijn lichaam en een lach: ‘Ja lieverd, een beetje wel he!
Geef een reactie