Typerend voor een multi-systeem uitdaging is de grilligheid. De ene dag gaat prima, de andere dag lukt het niet om jezelf uit bed te krijgen. En ook al weet je dat, het went niet…
Na een hele goede week te hebben gehad waarin ik me steeds heb gerealiseerd dat het ook weer anders kan worden, en dus ieder moment heb gepakt en er van heb genoten, voelde ik ook de ommekeer.
Na precies een week werd mijn energie weer minder, pijnen kwamen weer meer aan de oppervlakte, en mijn hoofd werd ook iets minder zonnig en meer mistig.
En weer precies een week later voelde ik me nog minder goed, maar ik voelde ook dat het dieptepunt er nog niet was. Dus na twee dagen toch nog zoveel mogelijk ‘gewoon’ te hebben gedaan kwam toch die mokerslag weer.
Alle systemen gingen weer op rood en mijn lijf werd uitgeschakeld. Vreselijke pijnen in mijn lijf, maar vooral die in mijn nek en hoofd waren bijna ondraaglijk. De linkerkant van mijn lijf functioneerde niet en deed pijn en ik moest mezelf helpen links te bewegen. Niet een houding was comfortabel, niet liggen, niet zitten, niet staan alleen maar de hoop dat ik in slaap zou vallen en dat het even allemaal niet zo intens zou voelen.
Twee dagen in bed en even geen activiteiten voor mij. Het in mezelf keren, slapen, rusten en overgeven aan dat ook deze pijn weer verdwijnt. Na goede dagen komen slechte dagen, maar daarna ook weer goede.
Inmiddels kom ik weer langzaam terug en ook dat is een heel proces. Heel langzaam komt er weer meer ruimte, minder pijn en meer energie, maar alles is dan nog zo overgevoelig.
Vandaag liep ik weer met mijn hondje buiten, iets wat ik het liefst doe, maar soms bijna onmogelijk is, en ik zie het fluitenkruid weer volledig in bloei staan. Bij fluitenkruid denk ik altijd aan vroeger, aan de avondvierdaagse. De avondvierdaagse zit er voor mij even niet in, maar na de slechte dagen komen ook de goede dagen, dus You never know…:-)
Geef een reactie