Eens in de zoveel tijd voel ik dat het weer tijd is voor mijn eigen healing. Vaak merk ik dat aan lichamelijke klachten die dan best wel pittige vormen kan aannemen en waar ik in eerste instantie heel geïrriteerd op kan reageren naar mezelf. Want uiteraard komt het nooit uit om ‘ziek’ te worden. Daar is geen tijd en ruimte voor, maar inmiddels heb ik genoeg ervaring met mijn lijf en ziel om me maar over te geven en in rust stand te gaan, want als ik dat niet doe, schakelt mijn lichaam mij volledig uit en kan ik alleen nog maar in een donkere kamer in bed gaan liggen, zonder geluid, zonder licht en alleen maar slapen met vreselijke nachtmerries en enorme hoofdpijn, maagpijn en spuug taferelen.
Inmiddels luister ik iets sneller naar mezelf en natuurlijk komt het nog steeds niet uit, maar deze week, voorjaarsvakantie, was het een prima moment om even uit te stappen. Een dag en twee nachten slapen, water met citroen en honing drinken en wat thee en fruit. Ik voel de energie weer terugkomen en mijn lijf en ziel weer langzaam open gaan.
Ondertussen geef ik mezelf self-healings en mediteer ik. De nachtmerries worden weer dromen en de dromen gaan over vergeving. In mijn dromen ga ik allemaal mensen en plekken uit mijn leven langs om dag te zeggen en ik eindig in mijn ouderlijke huis, waar mijn vader met onze hond is, heel ontspannen is en hij lijkt niet ziek te zijn. Hij vraagt mij hoe het met mij gaat? En ik heb even een ouderwets kort moment met hem. Vertrouwd. En mijn moeder is op mijn oude kamer het bed aan het opschudden en is bezig om afscheid te nemen van haar ziekte. Het is een heldere droom en geeft me een heel rustig gevoel. Het gevoel van: Het is goed. Toen ik wakker werd voelde ik me licht, helder en heel. En dankbaar.
Geef een reactie