Sinds november 2010 blog ik over leven en dood voor de site www.40andperfect.nl . De blogs van dat eerste jaar wil ik graag bundelen in dit hoofdstuk.
Mandy verloor in de 28e week van de zwangerschap haar dochtertje Isabelle. Ze bleek overleden in haar buik. Wat volgende was een periode vol verdriet maar ook met mooie momenten. Deze momenten wil Mandy de komende tijd met je delen in haar blog. Als herinnering aan Isabelle, maar ook omdat rouw haar stille en liefdevolle kanten heeft waar licht schijnt. Binnenkort verschijnt Mandy’s boek over dit thema. Op 40& Perfect deelt ze vast haar gedachten…
“In April 2010 bleek ik zwanger van ons 5e kindje. Mijn jongste is 6 en ik ben 40 geweest, ik was totaal niet bezig met zwanger worden of zijn. Maar we waren er wel blij mee. We dachten ‘Dit zal niet voor niets zijn, kom maar’. Al vrij snel kregen we te horen dat er verhoogde kans was op het syndroom van Down. Dan volgt het vraagstuk of je verder wilt testen. Dat wilden we niet, weet je, als het zo is, dan is het zo, dit kindje was hoe dan ook welkom. In de 20e week bleek dat er 98 % kans op Down was en werd er bovendien een hartafwijking geconstateerd. Ons kindje bleek een gaatje te hebben in haar hartkamers. Dat komt vrij veel voor bij het syndroom van Down, en sommige kinderen leven daar prima mee. We schrokken dus niet echt.”
“De zwangerschap vond ik best zwaar, maar dat weet ik aan mijn leeftijd. Ik had al vroeg last van nesteldrang, maar ik bleef het kopen en klaarzetten van babyspulletjes uitstellen. Op een ochtend in de 28e week ben ik het eerste pakje gaan kopen. Later die dag voelde ik haar niet meer. Haar hartje bleek gestopt. Dan start een heel nieuw proces. Je wilt alleen maar weten hoe het verder moet. We mochten zelf kiezen wanneer we zouden bevallen. Vroeger moest je, hup, je bed in en werd een gestorven baby operatief verwijderd. Nu mag je kennismaken en afscheid nemen van je kindje. We kregen daar alle tijd voor. Ze is op dinsdag overleden, op woensdag kwamen wij erachter en op vrijdag wilde we haar geboren laten worden. Ik was zo nieuwsgierig naar haar. De bevalling was pittig. Alles moest op opgang geholpen worden. Toen ze geboren werd was ze zo mooi. Maar het is ontzettend onwezenlijk dat je geen beweginkjes en geluidjes hoort. Zo dubbel. Ik was zo blij haar te zien, maar je weet dat het van heel korte duur is. We kregen als gezin heel erg onze ruimte in het ziekenhuis. Er was alle tijd om bij haar te zijn. Mijn oudste dochter van 19 heeft haar verzorgd en in een mandje gelegd. Ze mocht de hele nacht bij me blijven. Die nacht heb ik doorgebracht met Isabelle en mijn oudste dochter. We hebben haar niet mee naar huis genomen. We hebben afscheid genomen in het rouwcentrum van het ziekenhuis.
” Kraamvrouw met lege handen“ Dan kom je thuis en ben je kraamvrouw met lege handen. Geen dikke buik meer, maar ook geen baby. Wel heel veel liefs van iedereen en bloemen. Ik was intens verdrietig maar ik kon ook heel erg genieten. Ik zag dat het herfst werd en heb heel intens het leven gevoeld. Dat vond ik zo bijzonder. Ik was blij dat ik niet zo verslagen was, hoe vreselijk het ook was om Isabelle achter te moeten laten. Er waren ook hele mooie momenten. Leven en dood is een cyclus, zonder begin en eind. Er gebeurde van alles dat daarop wees. Dat heeft nog meer mijn zintuigen geopend en me bewust gemaakt van de eenheid waar we allemaal deel van uitmaken. Natuurlijk had ik liever een ledikantje gehad met baby, maar ik kreeg dit.
” Meer vrouwen met verlies“ Isabelle Madelief is echt een cadeautje geweest. Voor mij, maar ook voor mijn gezin heeft ze in die korte tijd iets heel moois gebracht. Op 8 september is ze begraven. Ik voel haar heel sterk om me heen. Het is goed zo. Ik geloof heel erg in de keuze van de ziel. Ik weet dat het haar keus is om niet te incarneren in dit lichaam. Ze kiest ervoor om haar werk op een andere manier naar mij toe te brengen dan ze via haar lichaam kon doen. De communicatie tussen haar en mij is er. Dat maakt dat ze niet ver weg is. Dat is moeilijk, want er is ook een stuk dat ik haar gewoon wil vasthouden en wil verzorgen, maar ik weet ook dat het goed is. Daar gaat mijn boek onder andere over. Ik was nooit van plan om hier een boek over te schrijven. Maar vrij snel na haar overlijden dacht ik, er zijn zoveel vrouwen die een kind verliezen voor de geboorte. Als moeder heb je dan al contact gemaakt. Dat is een enorm rouwproces. Ik wil daar graag andere vrouwen mee helpen. Vooral met het mooie van de rouw. Dat klinkt gek, maar dat is er echt. Dat stuk stilte waar je in terecht komt met jezelf, en de verbinding met je kind, die je voelt.. Het is niet weg. De zwaarte en de pijn is er natuurlijk ook, maar juist in de mooie dingen zit troost. Het is heel moeilijk om dat tastbaar te maken. Ik merk vanuit mijn therapeutisch werk dat het belichten van de mooie kanten en uitspreken van het bestaansrecht van je kindje en de verbinding die zo’n gebeurtenis kan maken in je leven met je kindje, jezelf en anderen veel troost geeft. Isabelle is niet voor niets even langs geweest.”
In april 2012 is ons boekje uitgekomen. Mijn dagboek werd een echt boek. Hierin vind je ons hele verhaal en de blogs die ik daarna nog heb geschreven voor 40 & Perfect en je ook hier kunt lezen.
Wil je het hele verhaal lezen? Dan kan je het boek hier bestellen: https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=2826
Geef een reactie