Dat wat ik moet leren in mijn healingsproces lukt best aardig. Ik ben nu bijna een jaar bezig met transformeren en ik kan me beter overgeven met wat is, ik neem meer ruimte voor mezelf, doe maar een ding per dag, rust iedere dag en geniet van alles wat is, ook als dat niet perse iets leuks is.
Maar vandaag is STOM!
Vandaag zou ik naar mijn moeder en zus gaan 90 km verder op. Omdat mijn energiepijl voor 13 uur ’s middags nog redelijk is, besloot ik een beetje op tijd te vertrekken zodat ik ook op tijd weer terug kon zijn en weer in mijn bed kon liggen, want daar lig ik op het moment weer ernstig veel.
Met goede moed en mijn jongste zoon achterin reden we weg. Het stemmetje in mijn hoofd die fluisterde: ‘Kom op Man, je kan dit! Je doet dit al 30 jaar’
Maar nog geen 20 km verder kwam de koortsvlaag weer opzetten, mijn ogen werden troebel en ik voelde me misselijk en niet lekker. In mijn hoofd snel de discussie, wat is wijsheid?
De eerstvolgende afslag eraf en even bijkomen langs de kant van de weg.
‘Ok Man, dit gaat niet, dit is onverstandig, dus ga naar huis.’
Als ik richting huis rij hoor ik een liedje op de radio die we draaiden op de begrafenis van een van onze beste vrienden, tranen in mijn ogen, en dan vlak voor me zweeft een ooievaar rondjes boven me. Alsof ik een steuntje in de rug kreeg. Een nieuw begin, dat moet wel.
Thuis gekomen eerst de familie gebeld en mijn bed weer in.
Ik voel me ziek, maar ook schuldig, verdrietig, afhankelijk en stom!
Ik weet dat niemand me iets kwalijk neemt, maar ik, ik neem het mezelf zo kwalijk dat ik niet meer ben wie ik was. Niet meer krachtig, sterk en onafhankelijk.
Mijn lieve 15 jarige komt me thee brengen en zegt: ‘Ga lekker liggen en slapen mam, ik haal zo boodschappen.’
Mijn hart breekt. Waar heb ik zo’n lieve tiener aan verdient.
Geef een reactie