Het was coronatijd, mijn vader was net overleden, mijn yoga studio was dicht. En ik voelde me behoorlijk onrustig. Op een gegeven moment dacht ik: als straks de yoga school weer open mag, komen al mijn leerlingen met zo’n lelijke blauw-plastic Ikea tas aanzetten. Waarom maak ik geen mooie batiktassen en kussenslopen. Van alle kanten haalde ik mijn batik vandaan. Ook mijn moeder hielp mee en scharrelde overal mooie lappen vandaan. Iedere keer verraste ze me weer met mooie batik van een tante, een kennis of een vriendin die dat nog ergens achter in de kast hadden liggen en er niets meer deden.
Op mijn verjaardag, in augustus 2021, kwam ze met dit groene jurkje aan. Een jurkje van mijn oma. Mijn oma woonde in een verzorgingshuis en was al heel oud, namelijk 103. En al heel lang klaar met het leven. Mijn moeder ruimde af en toe alvast dingen op in haar appartement want iedereen hield er rekening mee dat elke dag haar laatste kon zijn. En in de kast vond ze deze jurk. De stof voelt oud aan maar ik weet niet of de jurk daadwerkelijk uit Indonesië met haar meekwam of dat ze hem van een oud stuk stof heeft gemaakt. Alle vrouwen in mijn familie kunnen heel goed naaien dus het zou me niets verbazen. De jurk is nog in prachtige staat en een echte ‘Mandy jurk’, want ik draag graag jurken. En nu is dit exemplaar ook nog van mijn oma geweest, dus extra bijzonder want ik had een hele speciale band met mijn oma. Ik was niet het oudste kleinkind maar zo zag ze me wel en zo behandelde ze me ook. Net zoals ik en mijn moeder was mijn oma een hele vrijgevochten vrouw die haar eigen pad bewandelde en zich van niemand wat aantrok. Heel bijzonder voor een Indische vrouw. Ze woonde in Arnhem Zuid en elke ochtend ging ze gekapt en met een tasje in de trolly naar Arnhem noord om bij haar ‘mevrouwen’ te werken. Dit waren echtgenotes van onder andere artsen die allemaal in Noord woonden. Ze voelde zich niet te min om werk te doen waar ze vroeger baboes voor had. Toen ze met pensioen ging was het gedaan met de nette jurkjes. Ze droeg alleen nog maar spijkerbroeken en spijkerjasjes. Op haar begrafenis droegen we als eerbetoon allemaal jeans. Dit jurkje past helemaal in mijn gedachtengoed van use en re-use maar ik vond het te jammer om de schaar erin te zetten en er een tas van te maken. Ik draag het jurkje nu zelf.
Het bijzondere van dit verhaal en waarom dit jurkje nog dierbaarder voor mij is, is dat ik dit jurkje kreeg op vrijdag de 13e, op mijn verjaardag, van mijn moeder en dat oma zaterdagochtend de 14e in haar slaap overleed. Het jurkje is nu nog meer speciaal voor me. En ook al gaf mijn moeder hem fysiek aan mij, ik weet zeker dat oma hem aan mij heeft gegeven. Terimah kasih nenek!
Dit mooie stukje over Oma’s jurk stond in Indah Magazine mei/juni 2023
Geef een reactie