Inmiddels is het eind november. Ik heb er een kuur antibiotica van een maand op zitten, ben al twee keer bij de mesoloog geweest om mezelf te ondersteunen met supplementen en weer terug naar de neuroloog om te kijken hoe het gaat.
De kuur is al weer even geleden gestopt en de pijn en klachten nemen weer toe. Helaas zijn ze tijdens de kuur niet volledig weg geweest, maar het was na de tweede week wel iets zachter.
Maar nu nemen de gewrichtspijnen, vermoeidheid en slapeloosheid in rap tempo weer toe. We veranderen en verhogen een aantal supplementen, maar ik merk nog geen positieve verandering. De mesoloog vermoed dat er ook een burn-out onder zit. Die zit er al jaren onder, maar met de Lyme, een verhuizing van studio, het bericht dat mijn moeder ook weer geopereerd moet worden in haar hoofd en mijn energie die in november en december altijd onder de 0 lijn zit, is dit het moment om zich weer even aan te dienen.
Eerlijk gezegd kan ik de laatste week wel huilen, maar ik moet even door. Eerst de verhuizing en dan neem ik echt rust!
Altijd weer dezelfde valkuil. Eerst nog even dit, en dan…
Als ik deze week terugkom bij de neuroloog, stuurt hij me met spoed door naar de internist. Hij gelooft niet dat het lyme is en vermoed nu spier reuma, maar eigenlijk ben ik daar te jong voor volgens hem.
Ik vermoed dat de goede, lieve man het ook niet weet met me, dus op naar de internist.
Ondertussen probeer ik door te gaan met dat wat is, maar de woorden van de mesoloog blijven hangen. ‘Mandy, je bent echt ziek, dit kan zo niet langer!’
Ik doe mijn best om zo goed mogelijk niets te doen, maar O wat vind ik dit moeilijk!
Geef een reactie