Transformatie

Transformatie, verandering, overgang een thema in ieders leven, maar op dit moment een waar ik me heel bewust van ben. En niet alleen de transformatie op dit moment, maar ook de keren hiervoor in mijn leven. En dan zie ik een ritme. Iedere 10 jaar in mijn leven vind er een grote verandering plaats.

Ik ben in 1969 geboren in het plaatsje Zevenaar, bij de Duitse grens. Iedereen in Nederland kent Zevenaar ook als laatste plaats/AC restaurant voordat je de grens overgaat. Mijn eerste 18 levensjaren vinden hier plaats. Al vrij jong wist ik dat ik niet voor altijd op deze plek wilde blijven en dat ik de wereld in wilde. Net als iedereen was ik overtuigd dat er iets speciaals op mijn pad zou komen en dat ik alles uit het leven wilde halen. Van de kleuterschool, naar de basisschool en daarna de middelbare school. Wil naar de dansacademie en word uiteindelijk aangenomen in Rotterdam. Verder geen spannende dingen. Een eerste verliefdheid, een eerste vriendje, eerste keer liefdesverdriet en langzaam aan het uitvliegen.

Op mijn 18e vertrek ik naar Long Beach, Californie. Ik ga werken als au-pair. Wat een bizarre ervaring was dat! Dat heel gewone Indische meisje uit Zevenaar aan de andere kant van de wereld. Ik kon er niet aarden en had constant het gevoel alsof ik in een film speelde. Binnen zes maanden weer terug naar het kleine Nederland en mijn ex-vriendje werd weer vriendje en ik trok bij hem in in Aerdenhout, aan de andere kant van Nederland ten opzichte van Zevenaar.

Op mijn twintigste ben ik een ‘volwassen’ vrouw met baan en studie en huis. Helaas heb ik problemen met mijn eierstokken en ben ik ook vaak ziek en word een aantal keer geopereerd. Een half jaar na mijn laatste operatie blijk ik zwanger te zijn. Volgens de gynaecoloog was dat een wonder. Mijn vriend werd mijn man en we kregen een kindje, en nog een, en nog een. Weer is er bij mij het gevoel of het niet over mij gaat. Ik ben het wel, maar ik voel het niet. Na mijn derde kind ga ik weer studeren en ik ben aan het zoeken naar mijn identiteit. Mijn man en ik gaan beiden onze eigen weg en verliezen elkaar onderweg.

Op mijn dertigste ga ik met drie kleine kinderen verder drie hoog achter. Pijnlijk, pittig, maar voor het eerst in mijn leven voel ik dat ik het ben en dat dit over mij gaat. Ik word heel zelfstandig en krachtiger dan ooit. Ik ben een leeuwin met haar welpen en ga van drie hoog achter weer naar een eigen huis en van thuismoeder naar werkende moeder.
Ik leer mijn nieuwe man kennen en na een paar jaar komt er nog een kindje bij. Wij trouwen op mijn veertigste verjaardag.

Inmiddels weer een paar jaar verder heb ik een goedlopende praktijk in Velserbroek en met een aankomende verhuizing richting Bussum start ik nog een praktijk in Bussum. Tijdens dit jaar raak ik geheel onverwacht zwanger van een meisje met Downsyndroom. Op mijn 42ste word zij stil geboren en volgt er een periode van rouw en vooral van nog meer voelen dat dit bij mij hoort en van mij is. Gek genoeg geeft me dat ook een fijn gevoel, ook al doet het zo’n pijn.

Twee jaar na Isabelle word mijn laatste kind geboren, een jongetje met autistische kenmerken en pittig gedrag. Ik krijg een hartinfarct en raak in een burn-out. Inmiddels is er naast de praktijk een kinderyogastudio bijgekomen en mijn bedrijf groeit en ik probeer de balans te vinden en te houden…. een uitdaging.

Vijf jaar later voel ik me al maanden niet lekker, niet genoeg energie, pijnlijke gewrichten en weer last van druk op mijn borst. We denken aan de overgang, want ik ben tenslotte 48.
Zo kwakkel ik nog een aantal maanden door, maar besluit in de zomer toch naar de huisarts te gaan, want ik heb ook vreselijk veel pijn in mijn nek, heb sinds een aantal maanden weer last van migraine, terwijl dat al jaren weg was en heb vaak tintelingen in armen en benen. Een been sleept zo nu en dan. Van de huisarts naar de neuroloog, want dit is geen overgang meer, maar is niet ok. Een zomervakantie volgt en ik voel me alleen maar slechter. Mijn lijf doet pijn, ik ben volledig uitgeput en krijg ontstoken ogen en huiduitslag. De neuroloog merkt dingen op die niet kloppen en stuurt me naar de MRI en bloedprikken. Mijn nek is niet zo mooi meer er zitten beschadigingen en een vernauwing, maar is nog niet van dien aard dat ik zoveel last heb als ik heb. Ondertussen voel ik me steeds zieker en besluit ik mijn seizoen met lesgeven een maand uit te stellen, want ik kan nauwelijks lopen, laat staan yogales geven.

Begin oktober belt de neuroloog. De borrelia bacterie is in mijn bloed gevonden. De ziekte van Lyme. En dan kloppen in ene alle symptomen. En nu?


Reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *