Volgende keer weer?

Deze week ging ik aan het werk met een jongetje met DCD.
DCD staat voor Developmental Coordination Disorder, in het Nederlands vertaald als stoornis in de ontwikkeling van de coördinatie van bewegingen. Hij is niet heel spraakzaam, voelt een beetje eenzaam en is ook niet heel goed in het aangeven van wat hij voelt en ervaart.

Eigenlijk geeft hij op iedere vraag het standaard antwoord: ‘Ik weet het niet.’ En dan kijkt hij me vluchtig en donker aan.
Dit was de tweede keer dat ik hem zag en ik was heel nieuwsgierig hoe het vandaag zou gaan. De vorige keer ging het best goed en was hij goed te benaderen, maar hoe zou het nu zijn?
Het begon weer afwachtend, aftastend, met zijn prachtige donkere blik en het standaard: ‘Ik weet het niet’.

Ik besluit me helemaal leeg te maken en open te stellen voor wat hij maar aan me kwijt wilt. Er volledig zijn voor hem en alle aandacht naar hem. Tijdens de aankom/aanraakoefening geef ik hem de leiding en ben ik alleen maar in stilte met hem aan het communiceren, hij ontdooide en liet mij een beetje toe.
Ik stel voor om met de yogabal te werken en daar word hij, voor zijn doen, redelijk enthousiast van. Wat nog leuker is dat hij het zo goed doet.

Zijn onze ontmoetingen tot nu toe veel in stilte geweest, nu komt hij helemaal los. Hij verteld, vertrouwt en geniet van zijn eigen kunnen en ik geniet van hem. Steeds enthousiaster, met veel humor en vooral volhardend om de oefening helemaal af te maken, komt er een lach op zijn gezicht. Die had ik nog niet gezien!

Als hij zijn begeleidster erbij haalt om te laten zien wat hij kan, laat hij zo’n mooi gelukkig kind zien. Ik zou willen dat hij zich voor altijd zo zou mogen voelen. Als ze weggaan krijg ik een warme hand en een stralende lach. Volgende keer weer?