Vandaag mocht ik weer even baden in de vrouwenenergie van de vrouwenlijn waaruit ik kom. Samen met mijn moeder, mijn zusje, mijn oma en mijn tante (zusje van mijn moeder) hadden we een kerstlunch op een voor mij bijzondere plek waarin ik weer even terugga naar mijn vroegste jeugd.
Toen ik klein was gingen we vaak wandelen op de Ginkelseheide bij Ede. Mijn vader heeft als jong volwassenen in Ede gewoond en mijn moeder in Arnhem. De hei lag tussen hen in. Als kind vond ik de Ginkelseheide al bijzonder. Vooral bijzonder spannend.
Uiteraard weet ik de geschiedenis van deze plek in de oorlog en ik weet nog dat ik altijd het idee had dat ik kon voelen en zien wat er zich daar allemaal heeft afgespeeld. Later, toen ik niet meer thuis woonde en mijn eigen autootje had, reed ik wel eens over de Ginkelseheide van Arnhem naar Haarlem, waar ik toen woonde. Hartstikke om, maar alleen voor het gevoel. Zomers heerlijk, maar ’s winters en ’s avonds spookachtig. Ik kon het niet laten om daar te rijden, maar hoopte ondertussen dat ik geen autopech zou krijgen. Altijd mistig en spannend daar.
Nu reed ik erheen met een opgetogen gevoel om even met mijn vrouwenlijn te zijn. Helaas zonder mijn dochters, maar wel met hun sterke voorvrouwen. Het voelde zo fijn, zo vertrouwd en zo krachtig. Met mijn bijna 100 jarige oma als matriarch aan tafel. Ook al ben ik inmiddels een vrouw die zeker op de helft van haar leven is, wat heerlijk om het kleine meisje ook weer even te voelen. Het kleine meisje die nog steeds blij wordt van wandelingen over de hei. Het kleine meisje wat ooit op haar 18e ver weg van familie ging wonen om haar eigen leven op te bouwen. Maar ook het kleine meisje wat nu ouder wordt en beseft dat ze graag bij haar familie wilt zijn. Het kleine meisje die zich dankbaar voelt met die hele krachtige vrouwen om haar heen die allemaal, stuk voor stuk, menig levensles glorieus hebben doorstaan en hier allemaal aan die tafel zitten! Namasté
Geef een reactie