Wat zie je er goed uit, dat wilt iedereen toch graag horen en natuurlijk word ik daar ook blij van, maar dat is ook meteen waar chronisch zieke mensen tegen een innerlijk conflict aanlopen.
Ook voor mij nu we na zes maanden onderzoeken in het reguliere circuit niet verder komen. Van buiten zie je niets aan me. Ik zit niet in een rolstoel, loop niet met krukken of andere hulpmiddelen, want als het echt niet gaat lig ik binnen in mijn bed en zie ik niemand. Als ik wel buiten ben, met de hond, of in mijn studio aan het werk, of met mijn gezin, dan heb ik een pijnlijk lijf, maar pijn die te dragen is of ik gebruik een pijnstiller.
Mijn activiteiten spreid ik over de dag, ik werk nog maar één dagdeel per dag en neem veel rust, en met mij die enorme hoeveelheid andere chronisch zieken die op dit moment niet volledig mee kunnen draaien in onze supersnelle maatschappij.
Het innerlijk conflict waar ik mee loop is dat ik er dus goed en gezond uitzie, me niet zo voel, maar ik zelf vooral niet gezien wil worden als een aansteller en de afgelopen maanden nog regelmatig over mijn grens heen ging voor de buitenwereld.
Ik bood nog steeds mijn excuses aan als ik geen energie meer had om ergens heen te gaan of tegen mijn gezin als ik voelde dat ik moest gaan liggen omdat het lichaam me uitschakelde.
Maar er is verandering gaande en ik kan ook niet anders. Ik ben me meer gaan verdiepen in het proces van chronisch ziek zijn en merk dat ik nog steeds succesvol mijn leven kan leiden, maar wel op een manier die goed voor mij is.
Mij houden aan genoeg rust, suiker-, gluten- en alcoholvrij dieet, mijn supplementen op tijd nemen en vooral niet te hard werken zijn mijn lifesavers.
Mijn intentie voor 2019 is voor het eerst niet voor het grote goed, maar volledig voor mezelf. Gezondheid, overvloed en overgave in mijn eigen proces.
Namasté
Geef een reactie